Open Letter to Ahmet Davutoglu

YEREVAN—Professor Ara Papian, the director of the Modus Vivendi Center in Yerevan issued an open letter to Turkey Foreign Minister Ahmet Davutoglu. In the letter, Papian analyzes Davutoglu’s speech, last week, to parliament as he presented the protocols for ratification. Below is the complete text of the letter:

Respected Minister,
I read with interest the text of your speech of the 21st of October at the Grand National Assembly of Turkey. My impressions were mixed. However, I mainly felt that you wished to present what was desirable, instead of what was real.

To begin with, it was astonishing to hear of “occupation” from the foreign minister of a country which has itself been occupying 37% of the territory of Cyprus for more than three decades now, not to mention three-fourths of my homeland – the Republic of Armenia – for almost nine decades. I would like to stress that I am not referring to some abstract “Armenian lands,” but solely the territory granted to the Republic of Armenia through a document of international law, that is, the arbitral award of US President Woodrow Wilson of the 22nd of November, 1920. I shall elaborate on the arbitral award later, but for now I would simply like to say that, in accordance with international law, arbitral awards are “definitive and without appeal.”1

Respected Minister,

While commenting on the fifth clause of protocol on the establishment of diplomatic relations between the Republic of Armenia and the Republic of Turkey2, you drew the conclusion that the Republic of Armenia recognises “the existing border” according to the treaties of Moscow (of the 16th of March, 1921) and Kars (of the 13th of October, 1921).

This is a very arbitrary conclusion indeed. The document in question does not cite the aforementioned so-called treaties. The protocols refer only to “the relevant treaties of international law.” That is, evidently, the treaties in question must be governed by international law, at the very least not being in violation of it. Simultaneously, by referring to “the relevant treaties of international law” and not simply “international treaties,” the protocol provides a more inclusive definition, and thus brings in “the instruments of international law” in general, regardless of the kind of document, as, given the present case, we have a document known as a “protocol.” Accordingly, a “treaty” must be understood in a way separate from the term for the document, purely as a legal, written international agreement. [“Treaty” means an international agreement concluded between States in written form and governed by international law – Article 2.1(a), Vienna Convention on the Law of Treaties, 1969].

It is evident that “the existing border” mentioned in the protocol is not the illegal dividing line which came about as a result of Bolshevik-Kemalist actions. Ex injuria non oritur jus, illegal acts cannot create law. “The existing border” implies that which exists in international law and in accordance with international law. And there is no only one such border between Armenia and Turkey: the border decided by the arbitral award of US President Woodrow Wilson.

The treaties of Moscow and Kars which you mentioned in your speech are not treaties at all from an international law point of view. In order for them to be considered as treaties, they ought to have been signed by the plenipotentiary representatives of the lawful governments of recognized states. Neither the Kemalists, nor the Bolsheviks, to say nothing of the Armenian Bolsheviks brought to power in Armenia, fulfilled the above requirement in 1921. And so, the act of signing those treaties were in violation of the basic principles of international law – jus cogens – at the very moment they were signed. And according to Article 53 of the Vienna Convention on the Law of Treaties, 1969, which you yourself cited in your speech, “A treaty is void if, at the time of its conclusion, it conflicts with a peremptory norm of general international law.”

Do you really believe that two unrecognized, and consequently illegal self-proclaimed administrations, as the Bolsheviks and Kemalists were in 1921, could, through a bilateral treaty (of Moscow), nullify a legally negotiated international document signed by eighteen recognised states (the Treaty of Sèvres)? Do you believe that the Molotov- Ribbentrop Pact, for example, is a legal document? I don’t think so, because two countries, namely the USSR and Germany, could not decide the borders of a third country. Then why do you believe that two rebel movements, as, I repeat, the Bolsheviks and Kemalists were in 1921, had the authority to decide in Moscow the borders of some other country, the Republic of Armenia, even if it were occupied?

Do you really believe that the Armenian Soviet Socialist Republic, as well as the Georgian and Azerbaijani Soviet Socialist Republic ever had the capacity to make treaties under international law? Of course not. Since April of 1920 (for Azerbaijan), December of 1920 (for Armenia) and February of 1921 (for Georgia), these countries were rendered simply territories of different administrative units under Russian Bolshevik occupation. In Armenia’s case, the Senate of the United States adopted outright the following by Resolution #245 on the 3rd of June, 1924: “Turkey joined with Soviet Russia in the destruction of the Armenian State.”3 If there were no Republic of Armenia from the 2nd of December, 1920, how could it sign an international treaty in Kars in October of 1921?

It is an indisputable fact of international law that no legal consequences are held for an occupied country by the acts of the occupiers, as “a cession of territory during occupation is not effective.”4 There is no ambiguity in this matter.

The fact that the protocols do not make legal the situation created as a result of the Armenian Genocide and that they do not recognize any frontiers was stated outright in the address of the President of the Republic of Armenia, Serzh Sarkisian, on the 10th of October, 2009: “Any sort of relationship with Turkey cannot cast into doubt the reality of the dispossession and genocide of the Armenian people,” and “The issue of the current frontier between Armenia and Turkey is subject to a resolution as per prevailing international law. The protocols say nothing more than that.”

Clear and simple.

Now let us see what this “prevailing international law” is exactly, according to which “the issue of the current frontier between Armenia and Turkey is subject to a resolution.”

In order to understand this, one must return to the not-too-distant past, during that short period of time, when the Republic of Armenia was recognised as a state by the international community. When, on the 19th of January, 1920, the Supreme Council of the Paris Peace Conference, that is, the British Empire, France and Italy, recognised the Republic of Armenia, it was done so with a certain condition, that the borders of the Republic of Armenia were to be determined soon afterwards. The US also recognised the Republic of Armenia with that same condition on the 23rd of April, 1920.

When it came to the borders of the Republic of Armenia, naturally, the most important was the question of the Armenia-Turkey frontier. And so, at the San Remo session of the Paris Peace Conference, alongside other issues, this particular question was discussed during the 24th to the 27th of April, 1920, and, on the 26th of April, the US President Woodrow Wilson was officially requested to arbitrate the frontiers of Armenia.5 On the 17th of May, 1920, President Wilson accepted and took on the duties and authority as the arbiter of the frontier between Armenia and Turkey. I would like to especially emphasize that this was almost three months before the Treaty of Sèvres was signed (which took place on the 10th of August, 1920). Whether the Treaty of Sèvres would come to pass or not, the compromis (agreement) of a legal arbiter existed, and consequently, the arbitral award deciding the border between Armenia and Turkey would take place. It is another matter that the Treaty of Sèvres consisted of an additional compromis. It is necessary to note that the validity of the compromis only requires the signatures of the authorized representatives and that no ratification is required for compromis.

Accordingly, based upon the compromis of San Remo (of the 26th of April, 1920), as well as that of Sèvres (of the 10th of August, 1920), US President Woodrow Wilson carried out his arbitral award on the borders between Armenia and Turkey on the 22nd of November, 1920, which was to be enforced thereupon and without reservations in accordance with the agreement (compromis).

Two days later, on the 24th of November, the award was officially conveyed by telegraph to the Paris Peace Conference for the consideration of the League of Nations. The award was accepted as such, but remained unsettled, because the beneficiary of the award – the Republic of Armenia – ceased to exist on the 2nd of December, 1920.

The issue of the current status of Wilson’s arbitral award
It is necessary to state, first of all, that any arbitral award is a binding document to be carried out without reservations. Moreover, arbitral awards are “final and without appeal.”6 “The arbitral award is the final and binding decision by an arbitrator.”7

The final and non-appealable nature of arbitral awards is codified within international law. In particular, by Article 54 of the 1899 edition and Article 81 of the 1907 edition of the Hague Convention for the Pacific Settlement of International Disputes. And so, by the arbitral award of the President of the United States Woodrow Wilson, the frontier between Armenia and Turkey has been decided for perpetuity, being in force to this day and not subject to any appeal.

Therefore, when the fifth clause of the protocol on the establishment of diplomatic relations between the Republic of Armenia and the Republic of Turkey mentions “the mutual recognition of the existing border between the two countries as defined by the relevant treaties of international law,” then that can only take into consideration the border defined by the only legal document in force to this day, the arbitral award of US President Woodrow Wilson. There is no other legal document “of international law,” as the protocol says.

There is another important issue to consider here. Have the authorities and public bodies of the United States ever expressed any position with regards to President Wilson’s arbitral award deciding the border between Armenia and Turkey?



The position of the executive branch
The highest executive power of the United States not only recognized Wilson’s arbitral award, but has also ratified it and, therefore, it has become part of the law of the land of the United States. The President of the United States Woodrow Wilson and Secretary of State Bainbridge Colby ratified the award of the arbitrator Woodrow Wilson with their signatures and The Great Seal of the United States. According to international law, the personal signature of the arbitrator and his seal, if applicable, are completely sufficient as ratification of an arbitral award. Woodrow Wilson could have been satisfied with only his signature or as well as his presidential seal. In that case, the award would have been the obligation of an individual, albeit a president. However, the arbitral award is ratified with the official state seal and confirmed by the keeper of the seal, the Secretary of State. The arbitral award of Woodrow Wilson is thus an unqualified obligation of the United States of America itself.



The position of the legislative branch
Arbitral awards are not subject to any legislative approval or ratification. They are governed by international public law. So the Senate, which reserves the right to take up matters relating to foreign policy according to the US Constitution, never directly discussed the arbitral award deciding the Armenian-Turkish frontier. Nevertheless, in the course of discussing other matters, the Senate of the United States explicitly expressed its position on this award on at least one occasion.

On the 18th of January, 1927, the Senate rejected the Turkish-American treaty of the 6th of August, 1923, for three reasons. One of the reasons was that Turkey “failed to provide for the fulfillment of the Wilson award to Armenia.” 8 Senator William H. King (D-UT) expressed himself much more clearly in an official statement on this occasion, “Obviously it would be unfair and unreasonable for the United States to recognize and respect the claims and professions of Kemal so long as he persist in holding control and sovereignty over Wilson Armenia.”9 The vote in the Senate in 1927 testifies without a doubt to the fact that Wilson’s arbitral award was a ratified award and had legal bearing in 1927. Nothing from a legal perspective has changed since then, and it thus remains in force to this day.

The position of public bodies
The most important public bodies in the United States are political parties. The main clauses of party programs are to be found in party platforms, which are approved by the general assemblies of political parties.

The Democratic Party of the US (the party of current President Obama and Secretary of State Clinton) has officially expressed a position on Wilson’s arbitral award on two occasions, in 1924 and in 1928.

In its 1924 program, the Democratic Party included a separate clause of the “Fulfillment of President Wilson’s arbitral award respecting Armenia”10 as a platform and goal. The 1928 platform went even further, referring to the US as a state and, as per the “promises and engagements” of the Allied Powers, “We favor the most earnest efforts on the part of the United States to secure the fulfillment of the promises and engagements made during and following the World War by the United States and the allied powers to Armenia and her people.”11 The only “promise and engagement” of the United States to the Republic of Armenia was and continues to remain the arbitral award of Woodrow Wilson on the border between Armenia and Turkey.



Respected Minister,

As opposed to the current generation of Americans and Europeans, we know the Turks well, and we therefore do not harbor any illusions. I believe that you, in turn, know us well, and must therefore bear no illusions of your own. If you Turks believe that by arm-twisting Armenia you can force anything upon the Armenian people, you are much mistaken. Our history is proof of quite the contrary.

We – the Armenians and the Turks – are condemned together to find mutually-acceptable solutions. Such solutions may come in many forms, but one thing must be clear, that they have to benefit the establishment of a stable peace for the entire region, the development of a diverse economy, the creation of a co-operative atmosphere, while serving as well the realization of certain interests of global powers and their greater inclusion in regional issues. And so, that solution must be such that it dispels the security concerns of the Armenian side, while providing conditions of sustained economic growth and development for the Republic of Armenia, as well as guaranteeing the preservation of Armenian cultural values. Simultaneously, the solution must not go against the core interests of Turkey, and the proposal must be appreciable by the Turkish side as a dignified solution to the given circumstances.



Respected Minister,
We are willing to co-operate, but do not take that as a sign of weakness and do not force us to raise a white flag of surrender. That will never occur.
Accept, Minister, the deepest assurances of my consideration.

Ara Papian

Head of the Modus Vivendi Centre,
Ambassador Extraordinary and Plenipotentiary 2000-2006
of the Republic of Armenia to Canada

23 October, 2009



Notes

1. The Hague Convention for the Pacific Settlement of International Disputes, 1899, # 54; 1907, # 81.
2. “Confirming the mutual recognition of the existing border between the two countries as defined by the relevant treaties of international law.”
3. The Armenian Review, vol. 30, No. 3-119, 1977, p. 286.
4. W. Fiedler, Continuity, Encyclopedia of Public International Law, v. 1, Amsterdam, 1992, p. 808.
5. Full Report of the Committee upon the Arbitration of the Boundary between Turkey and Armenia, Appendix I, Number 10. (The National Archives, Washington, 760J.6715-760J.90C/7)
6. Hans-Jurgen Schlochauer, Arbitration, Encyclopedia of Public International Law, v. I, 1992, Amsterdam, p. 226.
7. A Dictionary of Arbitration and its Terms (ed. by Katherine Seide), New York, 1970, p. 32.
8. Lausanne Treaty is Defeated, The Davenport Democrat, 19 January 1927, 1.
9. The New York Times, January 19, 1927, 1.
10. National Party Platforms, 1840-1968, (compl. By Kirk and Donald Johnson), Urbana-Chicago-London, 1972, p, 277.
11. ibid.

Related posts:

1. Davutoglu’s Chicanery On The Eve Of Signing The Protocols
2. Zoryan Institute Outlines Pitfalls to Protocols in Open Letter to Sarkisian
3. Armenia and Turkey Are Not Authorized “To Define” The Border
4. The American Example
5. The Legal Possession of Territory, And on Salmast and Khoy

ACT AGAINST FALSIFICATION OF ARMENIAN HISTORY

#

09.03.2009 /PanARMENIAN.Net/ Armenian students in the United States called on the academic councils of the universities in the U.S. to remove from circulation the book titled "The Armenian People: From Ancient to Modern Times" because of the numerous mistakes it contains, the student initiative group told PanArmenian.net.

"Outrageous mistakes and falsifications in The Armenian People: From Ancient to Modern Times are countless. Any student, who would make such horrible mistakes during an exam, would receive an F and fail. So, how come this anti-scholastic book and its authors have continued to use this book since 1997, and even have republished it in 2004 without making ANY CORRECTIONS whatsoever? For many years, Armenian scholars from Armenia have repeatedly exposed and criticized this falsified book in their scientific publications. Yet, the chief editor continues to insist that the critics of this unscientific textbook are violating the freedom of academic expression," the students' letter says.

On February 23, 2009, Armenian Ministry of Diaspora sent an official letter, which stated that the efforts of creating an online Armenian History textbook for colleges and universities are already underway. This textbook will be in many languages (Armenian, English, Russian, etc.) and will be available online at the official site of the Armenian National Academy of Sciences for a free download to all students of Armenian History and Culture. Finally, the New Generation of Diasporans will have at their disposal an Armenian History textbook that will contain genuine Armenian Studies book, without falsifications and distortions.http://www.panarmenian.net/news/eng/?nid=29268

See the material below on how the Armenian History is grossly falsified in The Armenian People from Ancient to Modern Times. This "textbook" is used throughout many colleges and universities across the United States. The removal from circulation of this anti-scholastic and anti-Armenian textbook is essential.

It is beyond ignorance to speak about "Ancient Turkey" and "Ancient Turkish Art" in 330 BC. This is simply falsification of history in a "prestigious" United States university like UC Berkeley.

There are more than 130 gross mistakes and falsifications of Armenian History in this textbook entitled - The Armenian People from Ancient to Modern Times. Armenian students are being "taught" this falsified History of Armenia throughout the colleges and universities in the United States. The Petition against Falsification of Armenian History

We, the undersigned, call on the academic councils of the universities in the US to remove from circulation the book - The Armenian People: From Ancient to Modern Times.

Why is it essential that The Armenian People: From Ancient to Modern Times two-volume textbook must be removed from circulation? We will present a number of simple examples.

1. There are countless gross mistakes in this textbook. The book (J. Russell) calls the Armenian people "colonists" (Vol. I, page 23-24) in their own Motherland, who have "overran" the native "Hurro-Urarteans". The textbook (J. Russell) falsely "teaches" (Vol. I, page 27) that the Fortress of Erebuni was erected by Argishti the Second, when in fact the fortress was built by Argishti the First. Furthermore, the book (N. Garsoian) states (Vol. I, page 42) that during the Yervanduni dynasty (5th to 2nd centuries BC) the Armenians did not have cities. (Garsoian also falsely states that the Yervanduni dynasty is not Armenian). In the ninth chapter (R. Thomson), 5th century Armenian historians are called "extremely shadowy figures" who "cannot be taken at face value". Furthermore, the same author (Vol. I, page 215) calls the Father of Armenian History, a pseudo-historian who never lived in the 5th century. In the chapter on the medieval Armenian literature and culture (Vol. I, page 295), the author (P. Cowe) reaches new heights of treachery by presenting giants of Armenian culture like Kostandin Erznkatsi, Hovhannes Erznkatsi and Nahapet Kuchak as authors who "adopted" Turkish, Persian and other Islamic literature. In fact, in the same book, Cowe claims that Nahapet Kuchak is a pseudo-author. He also claims that the Armenian national epic, the Daredevils of Sasun, is simply the later Armenian version of the Persian Rustam Zal. In many of the chapters of the book a number of authors use the Turkish terminology for Armenian Highland and call it "eastern Anatolia" (just one example from R. Suny, Vol. II page 127). The chief editor of this book, R. Hovannisian, in Volume II, page 232, purposefully states (Vol. II, page 232) that even after the Armenian massacres of 1909, Armenian freedom fighters continued to "collaborate" with the Turkish government and Armenian leaders called the people to enlist into the Turkish Army and fight with "valorous deeds" against the Greeks, Bulgarians and Serbs during the Balkan Wars. In line with unending unscientific gross mistakes, the book states (Volume II, page 432) that the first Armenian book was printed in 1660, in Holland, when in FACT it was published by Hakob Meghapart in 1512, in Venice.

As we noted above, these kinds of outrageous mistakes and falsifications in The Armenian People: From Ancient to Modern Times are countless. Any student, who would make such horrible mistakes during an exam, would receive an F and fail. So, how come this anti-scholastic book and its authors have continued to use this book since 1997, and even have republished it in 2004 without making any corrections whatsoever? For many years, Armenian scholars from Armenia have repeatedly exposed and criticized this falsified book in their scientific publications. Yet, the chief editor continues to insist that the critics of this unscientific textbook are "violating the freedom of academic expression".

2. In this textbook, the Armenian people are presented as newcomers and "colonists" in their own homeland who have overran the indigenous "Urartian" population (Vol. I, pages 23-26). In fact, you can find these kinds of "theories" only in the publications of Turkish "historians". In fact, world renowned scholars from various disciplines including linguistics, archaeology, anthropology, molecular biology and genetics have proven that Armenian Highland is the cradle of the Indo-European speaking peoples and that the Armenian people are native to their homeland. Why is this fundamental scientific proof on the origins of the Armenian people completely LEFT OUT of the above noted textbook?!

Dear fellow Armenian! Take action! Sign the petition against falsification of Armenian history! Go to: www.gopetition.com/online/24480.html

Please forward this email to all concerned Armenians who care about the preservation of Armenian identity and the ongoing assimilation, which is nothing short of White Genocide.

ՄԱՇՏՈՑՅԱՆ ԱՅԲՈՒԲԵՆԸ ՀԱՅՈՑ ԳՐԻ 12-ՐԴ ՀԱՄԱԿԱՐԳՆ Է

«Ժայռապատկերներից մինչեւ այբուբեն» ֆիլմ-տեղեկատու

«Մոսկվա» կինոթատրոնի դահլիճում երեկ կանգնելու տեղ գտնելն էլ բարդ էրՙ ներկայացվում էր «Ժայռապատկերներից մինչեւ այբուբեն» գիտահանրամատչելի, փաստավավերագրական ֆիլմը: Այն երրորդն է Հայաստանի մասին «Իկար» ընկերության ֆիլմաշարում: Առաջին երկուՙ «Տիգրան Մեծ» եւ «Նեմրութ» ֆիլմերը նույնչափ հաջողություն են ունեցել: Ինչը թերեւս փաստումն է հայագիտության ու ինքնաճանաչման հանդեպ մերՙ հայերիս հետաքրքրվածության:

Ժամից ավել տեւող երկու մասանոց «Ժայռապատկերներից մինչեւ այբուբեն» ֆիլմը պատմում է Հայաստանի տարածքում առաջին գրերից մինչեւ մաշտոցյան այբուբենի ստեղծման պատմությունը: Շնորհանդեսին ներկա ՀՀ կրթության եւ գիտության նախարար Սպարտակ Սեյրանյանի խոսքով. «Ֆիլմը ոչ միայն վավերագրական եւ ուսումնական արժեք ունի, այլեւ մտքի ու տեսակի հաղթանակի մեր ժամանակահատվածում զրահ է եւ սուր: Դարեր շարունակ հայության համար գիրն ու լեզուն եղել են ոչ միայն հաղորդակցության, այլեւ առավելաբար ազգային ինքնության միջոց եւ ազգային արժեհամակարգում առանցքային դերակատարություն են ունեցել»:

Ֆիլմի հեղինակները, հիմք ընդունելով ամենատարբեր աղբյուրների պատմական փաստերը, ամենայն մանրամասնությամբ ներկայացնում են հայոց գրերի նախամաշտոցյան ժամանակաշրջանը, որ երկարատեւ է եւ չափազանց հարուստ ու դեռեւս առեղծվածային կետերով լի: Մեհենագրեր, սեպագրեր ու գրի այլ տեսակներ ստեղծած հայությունն ունի դեռեւս չվերծանված խազագրերն ու սեպագրի մի տեսակՙ հայտնաբերված Կարմիր բերդում, Հրազդանում, Եղեգնաձորում, որը համարվում է այբուբեն ստեղծելու առաջին փորձերից մեկը աշխարհում: Հին Հայաստանի տարածքում հայտնաբերված ժայռապատկերները ոչ միայն հնագույններից են, այլեւ ամենամեծ խտությունն ունեն աշխարհում եւ ի տարբերություն Հայաստանից դուրս հայտնաբերվածների, որ ունեն թեմատիկ 5-6 բաժանում, բաժանվում են թեմատիկ 15 խմբի: Ժայռապատկերներից մինչեւ այբուբեն հասնելը հայությունն ունեցել է գրային 11 համակարգ եւ մաշտոցյան այբուբենն այդ շարքում 12-րդն է:

Ֆիլմի պրոդյուսեր Արտակ Մովսիսյանի տեղեկացմամբ, «Ժայռապատկերներից մինչեւ այբուբեն»-ը ներկայում թարգմանվում է անգլերեն, իսկ ֆիլմի ստեղծագործական կազմը պատրաստվում է հաջորդի նկարահանմանը, որը կպատմի Մեսրոպ Մաշտոցի մասին ու կկոչվի նրա անվամբ:

ՈՎՔԵ՞Ր ԵՆ ՓՈՐՁՈՒՄ ՄԵԶ ԿԱՌԱՎԱՐԵԼ ԻՐԱԿԱՆՈՒՄ

ԳԵՎՈՐԳ ՅԱԶԸՃՅԱՆ
Հայաստանյան հասարակությունը վերջին տարիներին սկսել է հետաքրքրություն դրսեւորել աշխարհի բացարձակ կառավարմանը ձգտող մութ ուժերի քողազերծմանը միտված հրատարակությունների նկատմամբ: Այդ շարքից են «Սիոնի իմաստուններուն փրոթոքոլները» եւ Գերի Կահի «Աշխարհի գրավման ճանապարհին» գրքերի հայերեն թարգմանությունները (2006 թ.): Հասարակական հայտնի գործիչ Խաչիկ Ստամբոլցյանի նախաձեռնությամբ 2008 թվականի աշնանը Երեւանում լույս տեսավ հերթական գիրքը` բրիտանացի հեղինակ Ջոն Քոլեմանի «300-ի կոմիտեն-համաշխարհային կառավարության գաղտնիքները» գրքի հայերեն թարգմանությունը: Ա-5 չափսի 281 էջ ծավալով գիրքն անգլերեն բնագրից թարգմանել է Վարազդատ Ավագյանը: Հրատարակչության կամ հրատարակչի մասին նշումներ գրքում չեն տպագրվել:

Մեծ Բրիտանիայի հատուկ ծառայությունների երկարամյա աշխատակից եւ իր գործունեության բերումով շատ գաղտնիքների հասու դարձած Ջոն Քոլեմանի զգայացունց գիրքը առաջին անգամ լույս է տեսել 1991 թվականին, երբ Խորհրդային Միությունը փլուզվում էր եւ ամբողջ աշխարհը համակվել էր համաշխարհային նոր կարգի (աշխարհակարգ) երկունքի ցավերով: Անցել է ավելի քան մեկուկես տասնամյակ, նոր իրողություններ են ի հայտ եկել, սակայն չի փոխվել հիմնականը` մութ ուժերի անթաքույց ձգտումը` կառավարելու ամբողջ աշխարհը, եւ բացի վերնախավային մի փոքր քանակից, համայն մարդկությանը վերածելու սկզբում ճորտի, այնուհետեւ` ստրուկի: Ահա այս զազրելի նպատակի իրագործման մեխանիզմները, տեխնոլոգիաները, դրանց գործիք միջազգային տարաբնույթ կազմակերպությունները, ինչպես եւ ծրագրող ու գործադրության դնող տարազգի չարամիտ դեմքերին հանրությանն է ներկայացնում Քոլեմանի այս աշխատությունը:

Թե ի՞նչ վտանգավոր ձեռնարկ է սա համաշխարհային տիրապետության ձգտող ուժերի ծրագրերը խանգարելու տեսակետից` պարզից էլ պարզ է: Ահա թե ինչո՛ւ մոսկովյան ռուսերեն թարգմանության մեջ բացակայում է թարգմանչի անունը` ի տարբերություն հայերենի, որի թարգմանիչը ոչ միայն չի վախեցել հնարավոր հետեւանքներից, այլեւ հիմնական շարադրանքին իր կցած` էջատակի շատ արժեքավոր ծանոթագրություններով է՛լ ավելի շահեկան ու հասկանալի է դարձրել գրքի բովանդակությունը հայ ընթերցողի համար: Վարազդատ Ավագյանն ամբողջովին հասկացել է խնդրի էությունը, որն իր արտացոլումն է գտել որպես նախաբան ընթերցողին ուղղված նրա խոսքում (էջ 3-18): Իր խոսքի առաջին իսկ էջում նա գրում է. «Պետությունների ղեկավարներ դնողն ու վերցնողը մի գերգաղտնի ու գերհզոր կազմակերպություն է, որի անունն է 300-Ի ԿՈՄԻՏԵ: Սրա նպատակը աշխարհի մեկ միասնական կառավարություն ստեղծելը եւ այն գլխավորելն է: Այս բանը նա իրականացնում է պետությունները թուլացնելով, ինչն անում է նախ եւ առաջ երկրի արդյունաբերությունը քանդել տալով եւ թմրամոլություն ու անբարոյություն սերմանելով: Կոմիտեի ծրագիրն ամբողջովին ազգավնաս, մարդավնաս ու հոգեկործան է: ... Նրա վերջնական նպատակը ՔՐԻՍՏՈՍԻ ԵԿԵՂԵՑԻՆ ԽՈՐՏԱԿԵԼԸ ԵՎ ՄԱՐԴՈՒ ՀՈԳԻՆ ՃԱՆԿԵԼՆ Է: 300-Ի ԿՈՄԻՏԵՆ 666-Ի` ՆԵՌԻ ՈՒՂԻՆ ՀԱՐԹՈՂՆ Է, ՆՐԱ ՆԱԽԱԿԱՐԱՊԵՏԸ» (այստեղ եւ հետագա տողերում մեջբերումների մեծատառերն ու ընդգծումները գրքինն են - Գ. Յ.): Այսքանով կարծես շատ բան ասված է, մասնավորաբար հասկանալու համար ՀՀ-ում եւ աշխարհում տեղի ունեցած եւ մեր օրերում շարունակվող իրադարձությունները, երբ «համաշխարհայնացում», «կայուն զարգացում», «էկումենիզմ» եւ նման փայլփլուն խոսքերով համընդհանուր պատերազմ է հայտարարված ամեն ազգային ու մարդկային վսեմ գաղափարի եւ գործի: Թարգմանիչը եւս գիտակցում է այս տխուր փաստը: Նա գրում է. «... այսօր Հայաստանի վրա է բացվել ամբողջ աշխարհի կոյուղին, որը բոլոր ծորակներից աղբաջուր է հոսեցնում երեխաների հոգիների մեջ» (էջ 12): Կավելացնեինք, որ այդ կեղտը հոսեցվում է բոլոր տարիքի հայերի հոգիների եւ մտքերի մեջ` գիտակցության ձեռնածման (մանիպուլյացիա) տարբեր տեխնոլոգիաների կիրառումով, այդ թվում` ամենագարշելի արտասահմանյան ու տեղական «սերիալներով», որպիսիք «վաթսունական թվականներին ... չէինք հանդուրժի, իսկ հիմա սա համարվում է նորմա» (Ջոն Քոլեման, էջ 102):

Քոլեմանն անհերքելի ապացույցներով վկայում է, որ համաշխարհային թմրառեւտուրը գտնվում է 300-ի կոմիտեի անմիջական հսկողության ներքո, եւ որեւէ նորամուտ անձ կամ խմբակ դաժանորեն պատժվում է: Թմրեցուցիչներից ստացվող աներեւակայելի եկամուտների համար կոմիտեն երբեմն նույնիսկ պատերազմներ է սանձազերծում: Կոմիտեի անդամներն իրենք իրենց անվանում են «օլիմպոսցիներ», այսինքն` ընտրանիների ընտրանին: Նրանց «դավաճանական գործունեության մասին իրական տեղեկություն ստանալը շատ դժվար է» (էջ 24): Ուշագրավ է Քոլեմանի նկատողությունը Պարսից ծոցի երկրորդ պատերազմի (Իրաքի ներխուժումը Քուվեյթ) համար ասված, որն ավելի արժեւորվում է այսօր` Սադդամ Հուսեյնի ցուցադրական մահապատժի եւ Իրաքում ամենօրյա արյունահեղությունների հետնաբեմի վրա. «Իրաքից ցուցադրական օրինակ սարքեցին, որպեսզի մյուս ոչ մեծ երկրները իրենց բախտը իրենք որոշելու փորձ իսկ չանեն» (էջ 29): 300-ի կոմիտեի գլխավոր թշնամիներից է «ազգ» հասկացությունը, նա ամեն ինչ անում է ազգային պետությունները ոչնչացնելու համար: Այդ նպատակին հասնելու միջոցների շարքում է ամեն ազգային երեւույթի արհամարհումը կամ այլանդակումը, համատարած պայքարը ազգային ինքնագիտակցության եւ ազգային արժանապատվության դեմ: «Օլիմպոսցիների» նպատակներից է նաեւ կրոնների, հատկապես քրիստոնեության կործանումը` բոլոր կրոնները փոխարինելով համաշխարհային միասնական կառավարության ստեղծած կրոնական ուղղությամբ, «որը կարվի «աստվածընտիր ժողովրդի» մասին առասպելի միջոցով պաշտամունքի հետեւորդներին հրեաների հետ նույնականացնելով» (էջ 44): Կոմիտեն աշխարհի բնակչության թվաքանակի սահմանափակման քաղաքականություն է վարում, սակայն ոչ միշտ հայտարարելով այդ մասին: Քոլեմանը մեջբերում է ՆԱՏՕ-ում ԱՄՆ-ի երբեմնի դեսպան Քլիվլենդի մի զեկուցումը, ուր այս հրեշը միտք է հայտնում, թե «Երրորդ աշխարհի երկրները պետք է իրենց մեջ որոշեն, թե սեփական բնակչության ո՞ր մասը պետք է ոչնչացվի» (էջ 40. համեմատել ՀՀ առաջին նախագահի` ՀՀ-ում մեկ միլիոն բնակչություն բարեկեցիկ ապրելու հնարավորության տեսակետի հետ): Համակարգչային տեխնիկայի միջոցով ամբողջական վերահսկողություն կհաստատվի մարդկանց վրա` նրանց կենսագործունեության «ամենածածուկ մանրամասներն» իսկ կուտակելով (համեմատել ՀՀ-ում «սոցիալական քարտի» պարտադրման դավադրության հետ), «իշխանությունը կկենտրոնացվի նրա՛նց ձեռքում, ովքեր վերահսկում են տեղեկանյութը» (էջ 49): Հավաքված տեղեկությունները կուտակվում են ՆԱՏՕ-ի կենտրոնակայան Բրյուսելում գտնվող, «Մոնստր» («Հրեշ») անունը եւ «666» սատանայական թիվը որպես ծածկաթիվ (կոդ) կրող գերհզոր համակարգչում (էջ 50): Սա անհրաժեշտ է, քանի որ «ոչ մի դիկտատուրա, հատկապես համաշխարհային առումով, չի կարող գործել առանց յուրաքանչյուր անհատի վրա համընդհանուր հսկողություն իրականացնելու» (էջ 95): Հեղինակը ցավում է, որ «մեզ չի անհանգստացնում մեր ազատության գլխին կախված անգամ ամենավերջին սպառնալիքը` անհատական համակարգչային քարտերը» (էջ 103): Բարեբախտաբար, ՀՀ-ում, հասարակության թեկուզ փոքր մի մասին «սոցիալական քարտ» կոչված ստրկացման մեխանիզմը ոչ միայն անհանգստացրեց, այլեւ նրան ոտքի հանեց, ի վերջո ՀՀ Սահմանադրական դատարանի վճռով այդ «քարտ» կոչված պարտադրանքը վերացնել տալով, թեեւ, տարօրինակ կերպով, շատ հիմնարկներ իրենց աշխատողներից շարունակում են այդ ստրկացնող թղթակտորը պահանջել` թքած ունենալով ՀՀ Սահմանադրական դատարանի որոշման վրա... Ընթերցողը քարտավորման համակարգի միջոցով մարդկանց կառավարելու մասին առատ նյութ կգտնի գրախոսվող գրքում:

Ջոն Քոլեմանը հատուկ ուշադրություն է դարձրել 300-ի կոմիտեի վերահսկողության տակ գտնվող կառույցների միջոցով մարդկանց գիտակցության վրա ազդելու ծրագրերին եւ դրանց կիրառման մեխանիզմներին: Կարծում ենք, որ գրքի ամենակարեւոր արժանիքներից է հենց ա՛յս կողմը, որին հեղինակը մի ամբողջ գլուխ է հատկացրել: Այս գլխից տեղեկանում ենք, որ «թեեւ 300-ի կոմիտեն արդեն ավելի քան 150 տարի գոյություն ունի, իր ներկայիս կերպն առել է մոտ 1897-ին» (էջ 75. ավելացնենք, որ այդ տարի հռչակվեց համաշխարհային սիոնական շարժման ծնունդը` ժամանակի բանկային համաշխարհային կենտրոն Շվեյցարիայում): Այնուհետեւ նա մեկ առ մեկ թվարկում է շուրջ 40 կառույցներ` համառոտակի անդրադառնալով յուրաքանչյուրի գլխավոր դեմքերին, բնութագրիչներին եւ գործառույթներին: Նրանց մեջ տեսնում ենք ամենատարբեր բնույթի հիմնարկներ, նույնիսկ` արտաքինից անմեղ թվացող արհմիություններ, հակապատերազմական եւ հասարակական զանազան կազմակերպություններ, համալսարաններ, գիտահետազոտական ինստիտուտներ... «Հասարակական կարծիք կերտելը ՕԼԻՄՊՈՍՑԻՆԵՐԻ թագի ադամանդն է», հայտարարում է հեղինակը եւ ավելացնում, «որովհետեւ նրանց մոտ մանկլավիկություն անող հազարավոր հասարակագետների եւ «նոր գիտությունների» մասնագետների, այլեւ նրանց տրամադրության տակ գտնվող ԶԼՄ-ների միջոցով կարելի է հասարակական ՆՈՐ կարծիք ստեղծել բացարձակապես ուզածդ հարցի շուրջը եւ աշխարհով մեկ տարածել ընդամենը երկու շաբաթում» (էջ 87): Քոլեմանը օրինակներ է բերում Սադդամ Հուսեյնին ու նրա Իրաքին, ինչպես նաեւ գրքի հաջորդ էջերում, «Բիթլզ» խմբին եւ նրան հաջորդած ռոք ու հատկապես «հեւի մեթալ» կոչվող սատանայական երաժշտախմբերի շուրջը ստեղծված դրական քարոզչությունը: Ծախու ԶԼՄ-ների միջոցով մութ ուժերը հաջողել են հասնել նրան, որ «այսօր ամուսնալուծությունը կշտամբանք չի հարուցում, ինքնասպանությունների թիվը շեշտակիորեն աճում է, սոցիալական կանոններից շեղումները եւ սեռական խաթարված հակումները, որոնց մասին հիշատակելը գռեհկություն էր համարվում կարգին միջավայրում, սովորական երեւույթ են դարձել եւ առանձնապես որեւէ բողոք չեն առաջացնում» (էջ 97): Գործածվում է եւս մեկ տեխնոլոգիա` ժողովրդավարության պիտակի տակ մարդկանց հեղեղումը նույն երեւույթի, անձի կամ դեպքի մասին բազմաթիվ, հաճախ` հակասական տեղեկություններով, որի հետեւանքով մարդիկ շփոթմունքի մեջ են ընկնում` կորցնելով ճիշտ ընտրություն կատարելու կարողությունը: Սա տանում է այնպիսի վիճակի, որ «մեր հասարակությունն, ըստ երեւույթին, այլեւս չի ցանկանում ճշմարտությունն իմանալ» (էջ 98): 300-ի կոմիտեի «ուղեղային կենտրոնները» գտել են, որ անընդհատ նյարդացնցումների (սթրես) պայմաններում ապրող մարդը «դառնում է հեշտ կառավարելի. նա առանց դիմադրելու կենթարկվի յուրաքանչյուր հրամանի, ինչն էլ սույն մշակման նպատակն է» (էջ 120): Հեղինակն զգուշացնում է, որ «մեր հոգին կորցնելու վտանգի առաջ» ենք կանգնած (էջ 90), քանի որ մարդկանց անմարդկայնացումը կատարվում է համընդհանուր, համակարգված, եւ հաճախ քողածածուկ, բայց եւ միշտ հետեւողականորեն:

Հեղինակը բազմատասնյակ էջեր է տրամադրել թմրառեւտրին ու դրանից ստացվող հսկայական գումարների «լվացման» տարբեր ձեւերին, որոնցում ընդգրկված են բազմաթիվ բանկեր, այդ թվում` ՀՀ-ում գործող միջազգային մի բանկ (անունը հաճախ է հիշատակվում գրքում, սակայն այստեղ չենք տալիս` հակագովազդից խուսափելու համար): Նրանք ոչ միայն փողեր են «լվանում», այլեւ դրամավորում են թմրառեւտուրը (էջ 147): Իր դիտարկումներից Քոլեմանը հանգել է այն հաստատ համոզման, որ «հերոինի առեւտրաերթուղիները պաշտպանված են «բարձր իշխանությունների» կողմից» (էջ 149), իսկ ովքեր 300-ի կամքը չեն կատարում, պատժվում են դաժանորեն: Հեղինակը բերում է Պանամայի նախագահ Նորիեգայի օրինակը (էջ 151-152, ավելացնենք` Սադդամ Հուսեյն, Սլոբոդան Միլոշեւիչ, Ռադովան Կարաջիչ, հերթի է կանգնած Բոլիվիայի նախագահ Մորալեսը, որը թմրառեւտրի դեմ պայքարի ամերիկյան պետական մարմնին վերջերս ամբաստանեց իր երկրում թմրեցուցիչների գործածությունը... քաջալերելու համար):

Քոլեմանը կատարում է մի դիտարկում, որը թույլ է տալիս հասկանալ, թե ՀՀ Կենտրոնական բանկն ինչո՞ւ վաճառեց ոսկու իր պահեստը թղթադոլարի դիմաց, այն էլ երբ ոսկու ունցիան 400 դոլարի սահմաններում էր` ներկայի կրկնակիից ավելի գնի հետ համեմատած. «Անհամեմատ հեշտ է վախեցնել անկանխիկ կամ թղթադոլարի ձեւով պահուստներ ունեցող երկրին, քան այն երկրին, որը պահուստներ ունի ոսկով» (էջ 143): Ֆինանսիստ չլինելով` Քոլեմանը եթե այսքանը հասկացել է, իրավունք չունե՞նք հարց տալու, թե ՀՀ ԿԲ ֆինանսիստ, ֆլան-ֆստանիստները 300-ի կոմիտեի մեխանիզմներից ուրիշ որեւէ բան սովորե՞լ են արտասահմանի «էլիտար» համալսարաններում...

Իսկ ինչպե՞ս են 300-ի կոմիտեի անդամ դառնում: Բացի ժառանգական մի քանի տներից (կոմիտեում իրենց ներկայացուցչին այդ ընտանիքներն են ընտրում), մյուս անդամներն ընտրովի են: Քոլեմանն այս հարցին ըստ էության չի անդրադարձել, թեեւ նշել է, թե «միայն բարձրաստիճան մասոնը կարող էր 300-ի կոմիտեի կողմից ընտրված լինելու որեւէ հույս ունենալ» (էջ 163): Բազմաթիվ օրինակների հիման վրա հեղինակը եզրակացնում է, թե «արդեն ավելի քան 200 տարի 300-ի կոմիտեն է թելադրում Միացյալ Նահանգների արտաքին ու ներքին ողջ քաղաքականությունը» (էջ 181-182):

Historian claims Stonehenge has Armenian links

London, Feb 10 (ANI): A historian has suggested a link between the Stonehenge and an ancient circle of standing stones known as Carahunge in Armenia, which predates the historic site in England.

According to a report in the Salisbury Journal, the historian in question is Vardan Levoni Tadevosyan, an Armenian/Spanish historian of the occult who visited Salisbury to raise the profile of Carahunge, dubbed the Armenian Stonehenge.

"It's a very important monument, not just for Armenia, but for the whole world," he said.

Carahunge, meaning 'speaking stones', is located 200 km from the Armenian capital Yerevan, near a town called Sisian.

There are over 200 stones on the seven-hectare site and many of the stones have smooth angled holes in them, directed at different points in the sky, leading scientists to believe it is the world's oldest observatory, dating back 7500 years.

Tadevosyan is very passionate about wanting people to know more about Carahunge and has his own theories on its links with Stonehenge.

His research of the last four years is based on the work done by Professor Paris Herouni, a member of the Armenian National Academy of Science and president of the Radiophysics Research Institute in Yerevan.

Professor Herouni started investigating Carahunge more than 20 years ago and wrote a book, Armenians and Old Armenia, on his findings.

He sent the book to Prof G.S. Hawkins, who had investigated Stonehenge, and he agreed with Herouni's findings.

According to Tadevosyan, in neolithic times, the Armenians were much more advanced than most other cultures.

A carving found on rocks near Lake Sevan showed they knew the world was round, they could accurately measure latitude, and they were already skilled in astronomy, archaeology and engineering.

He believes the earliest population of Britain, who came from Armenia, brought the ideas of Carahunge to Europe with them and played some part in the creation of Stonehenge and other European sites.

Tadevosyan plans to put together a leaflet about Carahunge that can be available to the public at the Salisbury and South Wiltshire Museum and curator Adrian Green said he would be happy to display leaflets about the ancient site. (ANI)\

ՀԱՅԱՍՏԱՆԻՆ ՊԵՏՔ Է ԶՐԿԵԼ ՁԱՅՆԻ ԻՐԱՎՈՒՆՔԻՑ

Հակառակ դեպքում հավերժ աշակերտի կարգավիճակում ենք մնալու

ԱՐՄԵՆ ՄԱՆՎԵԼՅԱՆ

Որպես միջազգային վերլուծաբան, լավ ծանոթ լինելով եվրոպական դիվանագիտությանը եւ ԵԽԽՎ-ի պատմությանը, ինձ համար պարզ է, որ Հայաստանին ձայնից զրկելու հավանականությունը մոտ է զրոյի, քանի որ հակառակ դեպքում Հայաստանում կսկսի «հասունացում», ինչը ձեռնտու չէ նույն այդ եվրոպացիներին:

Ամբողջությամբ կարդացեք.՝ Ազգի այսորվա համարում–

1915 can be repeated in Georgia

The actions of Georgian law enforcement prove that the Georgian authorities decided to settle the Armenian issue forcibly, an Armenian expert said.

“The arrest of Grigory Minasyan and Sargis Hakobjanyan followed the attempts to liquidate Gurgen Shirinyan and the so-called trial of Vahagn Chakhalyan,” Eduard Abrahamyan, expert at Mitq analytical center told PanARMENIAN.Net.

Grigory Minasyan and Sargis Hakobjanyan were detained in Samtskhe Javakheti on January 22. A criminal case in compliance with articles 18.1, 223.1 and 314 (formation of illegal armed unit and espionage) of the Georgian Penal Code was initiated.

“Such actions will continue until complete de-Armenization of Samtskhe,” Abrahamyan said.

“All what happens in Georgia today reminds the situation in vilayets of Western Armenia. The entire Armenianhood and the world community should unite to prevent repetition of 1915 in Georgia,” he said.

Israel's Judaization Project of Armenians

/PanARMENIAN.Net/ Besides all possible support to anti-Armenian activities in the United States, a number of Israeli scientific organizations with the help of some Armenian individuals are penetrating in various research centers in the U.S. and Europe, an Armenian expert said.

“The main goal of such “scientists” is to disseminate a pseudo-theory that the Armenian ethnos is Semitic and is similar to the Jewish nation,” Eduard Abrahamyan, an expert of Mitq analytical center said in his “Israel’s policy in Caucasus: tasks and regional allies” article obtained by PanARMENIAN.Net.

“Spreading this propaganda throughout the United States, Israel tries to suppress the Armenian Genocide recognition campaign. Developing an opinion that Asia Minor is not the historical homeland of the Armenian people, Tel Aviv is eager to take control over the influential capital of the Armenian community through mass interfusion of the Armenian and Jewish Diasporas,” the article says.

“The Judaization project was worked out by Turkish and Jewish historians and psychologists in 1930ies with a purpose to suppress the Armenianhood with its memory of the 1915 events.

Pro-Turkish organizations and officials in Europe were pushing a theory of Jewish origin of Armenians.

The problem is that Armenian scientists do not realize the threat of this pseudo-theory, which is being persistently spread throughout the republic.

In other words, Jewish activists are fulfilling Turkey and Azerbaijan’s tasks in the republic,” the auricle says.

Բացի ԱՄՆ-ում հակահայկական գործունեությանն աջակցելուց, մի շարք իսրայելական գիտական կազմակերպություններ՝ ազգությամբ հայ որոշ ներկայացուցիչների հետ համատեղ, ակտիվորեն ներգրավվում են ԱՄՆ-ի եւ Եվրոպայի հայագիտական գիտա-հետազոտական կառույցների մեջ: Այդ մասին ասվում է PanARMENIAN.Net ուղարկված «Իսրայելի քաղաքականությունը Կովկասում. խնդիրներ եւ տարածաշրջանային դաշնակիցներ» հոդվածում, որի հեղինակը «Միտք» վերլուծական կենտրոնի փորձագետ Էդուարդ Աբրամյանն է: Նրա կարծիքով, ԱՄՆ «գիտության» նման ներկայացուցիչների եւ «ծախված» հայ «գիտնականների» հիմնական խնդիրն է՝ հիմնավորել այն կեղծ տեսությունը, որի համաձայն հայկական էթնոսը սեմիտական է եւ խիստ նմանություն ունի հրեական ժողովրդի հետ: «ԱՄՆ-ում ամենուրեք այդ տեսությունը քարոզելու ճանապարհով Իսրայելը ճնշում է Հայոց ցեղասպանության ճանաչման գործընթացը շարունակելու ԱՄՆ հայկական համայնքի ձգտումը, եւ այնպիսի կարծիք է ստեղծում, թե իբր Կովկասը, ինչպես նաեւ Փոքր Ասիան հայ ժողովրդի սկզբնական հայրենիքը չեն հանդիսանում եւ, վերջապես, ԱՄՆ եւ Եվրոպայի հայկական ու հրեական սփյուռքերի զանգվածային ձուլման ճանապարհով փորձում է հսկողություն հաստատել հայկական համայնքի ազդեցիկ կապիտալի հանդեպ»,- գտնում է փորձագետը:

Հոդվածում ընդգծվում է, որ Եվրոպայի հայության «հրեականացման» նախագիծը մշակվել է թուրք-հրեական պատմաբանների եւ հոգեբանների կողմից 1930-ական թթ.: «Այդ առումով Թուրքիայի հիմնական խնդիրը 1915թ. իրադարձությունների եւ Արեւելյան Հայաստանում եղած հայրենիքի մասին պատմական եւ գենետիկական հիշողություններ ունեցող հայության մնացորդների եթե ոչ ֆիզիկական, ապա բարոյա-հոգեբանական ոչնչացումն էր: Գերմանիայում եւ Լեհաստանում հայերի հրեական ծագման ակտիվ քարոզչությամբ էին զբաղվում թուրքամետ կազմակերպություններն ու պաշտոնյաները, իսկ Բալկաններում եւ Ֆրանսիայում՝ հրեական ակտիվիստներն ու հասարակական գործիչները: Տարօրինակ է այն փաստը, որ հայ գիտական շրջանակները մինչ օրս չեն գիտակցում ԱՄՆ եւ Եվրոպայի հայկական շրջանակներում քարոզվող կեղծ տեսության վտանգը, մինչդեռ այն այսօր արդեն իր բացասական պտուղներն է տալիս: Առավել վտանգավոր երեւույթ կարելի է համարել աշխարհաքաղաքացիական եւ բացահայտ հրեամետ տրամադրությունների ակտիվությունը բուն Հայաստանի հասարակությունում, որը լրացվում է Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի հետ բարեկամական եւ եղբայրական փոխհարաբերություններ ստեղծելու զգալի, մեծ մասամբ երիտասարդական զանգվածների ձգտումով՝ դրան հաղորդելով ազգային նույնություն եւ հայկական պետականության ու ազգի երբեմնի հզորությունն ու մեծությունը վերականգնելու ազգային ձգտումները: Այլ խոսքով, Հայաստանում հրեական ակտիվությունը ամբողջապես լուծում է հայկական համայնքում առկա թուրք-ադրբեջանական խնդիրները»,- գրում է Էդուարդ Աբրամյանը:

Times Are a Changing!

Back in 1929 Financial Crash it was said that some Wall Street Stockbrokers and Bankers JUMPED from their office windows and committed suicide when confronted with the news of their firms and clients financial ruin . . . Many people were said to almost feel a little sorry for them . . . . . .

In 2008 the attitude has changed somewhat.